28-230 Połaniec, ul. Stefana Czarnieckiego 5
tel. +48 15 8650 633
kontrastWersja dla niedowidzących
rozmiar A- A A+
Przeszukaj stronę w celu odnalesienia szukanej frazy
Biuletyn Informacji Publicznej Miejsko-Gminnej Biblioteki Publicznej w Połańcu

Miejsko-Gminna Biblioteka Publiczna w Połańcu
Zdjęcie budynku
Książki
Pani
previous arrow
next arrow

Na przedświątecznym spotkaniu klubu dyskutowaliśmy o bohaterskiej postawie Ireny Sendlerowej, która ratowała żydowskie dzieci przed zagładą w czasie okupacji hitlerowskiej. Powodem była biografia autorstwa Anny Mieszkowskiej „Prawdziwa historia Ireny Sendlerowej”, którą ostatnio czytałyśmy. Publikacja zawiera rozmowy przeprowadzone przez autorkę z Ireną Sendlerową, wywiad z jej córką, spisane przez nią wspomnienia, listy i notatki, kopie dokumentów poświadczających przyznane jej nagrody i odznaczenia. Dzięki książce dowiadujemy się również o działalności Żegoty, organizacji społecznej ratującej Żydów, z którą współpracowała Sendlerowa. Świat dowiedział się o jej bohaterstwie dzięki amerykańskim uczennicom. Wyprowadzane zza murów getta dzieci żydowskie, siostra „Jolanta” (pseudonim Ireny Sendlerowej) przekazywała do polskich rodzin i katolickich sierocińców. Musiały one zmienić wygląd, tożsamość, wyznanie.  Sendlerowa dane o dzieciach i miejscach ich przebywania zapisywała. Potem te notatki zakopała w ogrodzie pod drzewem, by nie dostały się w ręce wrogów. Dzięki niej, po wojnie wiele uratowanych osób odnalazło swoje rodziny. Kiedy świat dowiedział się o jej bohaterstwie, nie chciała, by nazywano ją bohaterką. Mówiła, że to, co robiła, było jedynie naturalną potrzebą serca i że najważniejsze w życiu jest Dobro. Dbała również o pamięć o tych, z którymi ratowała od zagłady żydowskie dzieci. Książka jest poruszającym dokumentem tamtych czasów.


„Fosa” Sylwii Siedleckiej była tematem dyskusji na listopadowym spotkaniu naszego Klubu. Powieść, w której melancholia miesza się z grozą życia. Autorka dokładnie oddała w niej klimat małomiasteczkowej społeczności po okresie transformacji. Strzałki – miasteczko, w którym, rozgrywa się akcja książki, jest podobne do kilku tysięcy miasteczek w Polsce. Są tu bloki, w których mieszkają ludzie bez pracy i perspektyw oraz wille bogatych decydentów. Bogaci organizują pokazowe akcje charytatywne zamiast realnie rozwiązywać bieżące problemy mieszkańców miasteczka. Do tego miejsca powraca Luiza wraz z matką. Dziewczyna zaniedbywana i nieakceptowana przez matkę, próbuje znaleźć stabilizację wychodząc za mąż za Arka – syna właściciela największego zakładu w mieście. Pozornie romantyczny początek historii, zapowiada błahą opowieść, którą autorka akapit po akapicie dekonstruuje. Jej narracja jest pełna niepokoju. Powieść jest tajemnicza, refleksyjna i niekonwencjonalna.


Pierwsze jesienne spotkanie Klubu poświęcone było lekturze „Białowieża szeptem” Anny Kamińskiej.

Jest to reporterska opowieść o ludziach z Puszczy Białowieskiej, o bohaterach pozytywnych oraz o „czarnych charakterach”. Dzięki książce można poznać ciekawe postacie, które wywarły wpływ na całą społeczność Białowieży. Przeczytamy między innymi o ostatnim bartniku, „Wiedźmarze”, posługującym się magią, kłusowniku dumnym z zabijania zwierząt, carskim ogrodniku, reporterze, który badał Puszczę 100 lat temu. Są tu ciekawe historie o wielkiej wycince lasu już w 1922 roku. Do Białowieży przybyli wtedy ludzie z całej Polski i to oni stworzyli tę społeczność. Możemy przeczytać także o ciemnej stronie ludzkiej duszy: przemocy w rodzinie, alkoholizmie, mordestwie, dramatach dzieci. Są to historie opowiedziane przez świadków wydarzeń "szeptem", ze strachem przez zemstą lub "ludzkim gadaniem". 

W tych opowieściach , autorka uchwyciła klimat tego miejsca – mroczny i tajemniczy. Po dyskusji o książce jedna z klubowiczek podzieliła się z innymi paniami swoją relacją z podróży do Białowieży.


Spotkanie w dniu 10 maja poświęcone było książkom „Katarzyna Wielka. Portret kobiety” i „Pensjonat” Piotra Pazińskiego. Zdominowała je dyskusja o Katarzynie Wielkiej – władczyni Rosji. Jako czternastoletnia dziewczyna wraz z matką przybyła z Prus do Pałacu Zimowego. Została kandydatką na żonę następcy tronu – Piotra. Historia jej dojrzewania i obejmowania władzy opisywana przez autorkę , wzbogacona jest fragmentami pamiętników, listów i oficjalnych dokumentów. Biografia carycy przedstawiona jest na tle ówczesnych wydarzeń historycznych, nie brak w niej intryg i skandali. Katarzyna miała dwunastu kochanków. Jednym z nich był Stanisław August Poniatowski, którego obsadziła na tronie Polski. O „Pensjonacie”Piotr Pazińskiego, czytelniczki wypowiadały się mniej entuzjastycznie. Jest to minipowieść o przemijaniu. Główny bohater powraca do miejsca, gdzie w dzieciństwie spędzał wakacje z babcią. Był tam jedynym dzieckiem wśród dorosłych, ocalałych z Holokaustu. Pensjonariusze domu, w którym kiedyś toczyły się dyskusje i spory o Bogu i wszechświecie, umarli.Ożywają na starych fotografiach przechowywanych przez jedną z pensjonariuszek. Książka pełna zadumy, melancholii ale też nie pozbawiona ironii. Miłym akcentem spotkania było podziękowanie od pani dyrektor Biblioteki Renaty Wójtowicz dla Pań z Dyskusyjnego Klubu Książki za aktywność oraz prezentacja statuetki Biblioteki Roku 2017, który to tytuł otrzymała nasza Biblioteka.


7 marca odbyło się pierwsze w tym roku spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki działającego przy Bibliotece. Tematem naszej dyskusji były dwie książki: ”Dom tęsknot” Piotra Adamczyka i „Mariamne” Pär Lagerkvista.
Dom tęsknot” jest wielowątkową powieścią, w której fikcja literacka miesza się z rzeczywistymi wydarzeniami z historii Polski. Akcja powieści toczy się na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Narratorem jest Piotr – na początku powieści kilkuletni chłopiec, który dojrzewa i dorasta na oczach czytelnika. „Domem tęsknot” jest wrocławska kamienica, która przed II wojną należała do niemieckiej rodziny Freytagów, a teraz mieszkają w niej różnorodni bohaterowie. Portrety jej mieszkańców są bardzo sugestywne. Momentami powieść jest sentymentalna, przepełniona tajemnicą. Autorowi nie zabrakło też poczucia humoru. Klubowiczki z uśmiechem przywoływały zabawne fragmenty książki.
Mariamne” jest ostatnią powieścią Lagerkvista – szwedzkiego laureata literackiej Nagrody Nobla w 1951 roku. Została wydana w 1967 roku. Niewielka objętościowo, napisana prosto i oszczędnym stylem, ukazuje miłość biblijnego Heroda do Mariamne z rodu Machabeuszów. Nie jest powieścią historyczną . Herod przedstawiony jest w niej jako człowiek uwikłany we własne słabości, namiętności, pragnienia. Związek Heroda i Mariamne to połączenie miłości i nienawiści. Opowieść stawia przed czytelnikiem wiele pytań egzystencjalnych. Nie jest to lektura łatwa. Raczej trzeba ją przemyśleć niż o niej dyskutować.

Bardzo miłym akcentem naszego spotkania była prezentacja nagrody dla Biblioteki, którą otrzymaliśmy dzięki pani Annie Wolskiej - naszej czytelniczce i klubowiczce Dyskusyjnego Klubu Książki, która wzięła udział w konkursie na recenzję książki węgierskiej, będącego częścią akcji „Dwa Bratanki - odkrywamy literaturę węgierską w Polsce”. Panie z zainteresowaniem zapoznały się z zawartością „Węgierskiej paczki” i zarezerwowały dla siebie niektóre tytuły. Laureatka przeczytała swoją recenzję książki powieści László Németha „Odraza” i otrzymała od wszystkich gratulacje.

Obraz_003

Obraz_005

Obraz_007

Obraz_010

"Miłość i inne nieszczęścia" Oliviera Bourdeaut – o tej książce dyskutowałyśmy w zimowe popołudnie. Powieść ukazała się w 2016 roku i otrzymała wiele nagród we Francji. Poznajemy w książce historię ekscentrycznej rodziny, opowiedzianą przez małego chłopca. Ekscentryczni rodzice nie przejmują się codziennością. Są zakochani w sobie i szczęśliwi. Szczęście rodziny pryska, kiedy tracą prawie wszystko co posiadają. Matkę dotyka choroba psychiczna. Tragicznie kończą swoje życie, popełniając samobójstwo i pozostawiając małego syna. Ta tragiczna historia napisana jest w ironicznym tonie. Dla nas sposób opisania tej historii jest dziwny. Może mamy inne poczucie humoru niż Francuzi.

Obraz_001

Obraz_002

W tym dniu rozmawiałyśmy o wilkach – tych z lasu i „Wilkach” Adama Wajraka. Jak rzadko się zdarzało, książka podobała się wszystkim dyskutantom. Książka jest relacją autora z Puszczy Białowieskiej, gdzie przez klika lat tropił wilki. Wajrak nazwał ten okres „największą przygodą swojego życia”. „Wilki” zawierają kilka rozdziałów. Z pierwszego dowiedzieliśmy się skąd wzięła się fascynacja autora tymi zwierzętami, jak poznał swoją żonę – Nurię , która przyjechała z Hiszpanii, jaką rolę w badaniach nad padlinożercami odegrała suczka Antonia. W następnych rozdziałach poznajemy historię przyjaźni z oswojonymi wilkami „Kazanem” i „Wikim”, a w kolejnym opisy tropienia wilków i relacje z badań białowieskich naukowców. Wajrak obala mit wiele mitów o wilkach, a w szczególności ten, że wilk to zwierzę niebezpieczne dla człowieka. Udowadnia, że strach przed nimi jest nieuzasadniony. Wstrząsający jest rozdział o wybieraniu małych wilczków z gniazd przez ludzi i próbach ich udomowienia oraz o cierpieniu dorosłych osobników wyłapywanych we wnyki. Na kartach książki pojawiają się także inne zwierzęta zamieszkujące Białowieżę. Adam Wajrak jest zapalonym przyrodnikiem. Czytając jego książkę wyczuwa się jego fascynację przyrodą. W książce są piękne zdjęcia i mapy, które wspaniale uzupełniają relacje autora i dodają jej wiarygodności.

Obraz_001

Na spotkaniu przedwakacyjnym w dniu 28 czerwca dyskutowałyśmy o książce „Kobiety” islandzkiego pisarza Steinara Bragi. Jest to thriller polityczny. Historia opisana w książce nie mogła zdarzyć się naprawdę. Eva wraz z partnerem powraca ze Stanów Zjednoczonych do Islandii. Jest pogrążona w depresji po utracie dziecka i kłótni z Hrafnem. Przypadkowo poznany bankowiec , składa jej propozycję zamieszkania w apartamencie w zamian za opiekę nad kwiatami i kotem. Okazuje się , że w mieszkaniu nie ma kwiatów, a na jednej ze ścian umieszczona jest maska – odlew twarzy człowieka. Kot pojawia się i znika. Ewa dowiaduje się od sąsiadek, że dziewczyna, która mieszkała przed nią w tym apartamencie popełniła samobójstwo. Niedługo potem Eva zostaje uwięziona w pokoju z maską i poddawana różnym próbom, które mają na celu zdeprawowanie jej kobiecości. Według autora kobiecość jest przyczyną zła. Na przykładzie Evy, Bragi ukazuje kobietę jako słabą, niestabilną psychicznie, pogrążoną w nałogach, uzależnioną od mężczyzn i konwenansów, niezdolną do zajmowania wyższej pozycji w hierarchii społecznej. Sytuacja , która przytrafia się głównej bohaterce obrazuje hipokryzję, którą Bragi zarzuca Islandczykom. W książce mamy pokazany zupełnie inny obraz Islandii od tego jaki widzimy w folderach reklamowych.

Obraz_001

Obraz_001

Na spotkaniu w dniu 25 maja dyskutowałyśmy o książkach, które dotyczą problemów współczesnego świata. „Diabeł używa Instagrama” Jo Piazza i Lucy Sykes to powieść o tym, jak internet zmienia nasze życie.Imogen Tate wraca do pracy po półrocznym urlopie chorobowym. Zmiany jakie nastąpiły w firmie,  zaskakują ją. Asystentka, która zastępowała Imogen, zatrudniła nowych pracowników. Zespół pracuje całe dnie, a niektórzy nawet noce. Przygotowują wydanie internetowe magazynu o modzie. Imogen czuje się zagubiona. Instagram, Facebook, Twitter, Linkedin to dla niej czarna magia. Do tego problemy wychowawcze z dziećmi. Z wielkim uporem i pomocą przyjaciół przełamuje swoje upośledzenie technologiczne i odnosi sukces.
Książka zabawna, prawdziwa i motywująca, szczególnie dla osób, które mają problemy z komunikowaniem się w internecie.
Druga omawiana przez nas książka „Uległość” Houellebecqa określana  jest jako political fiction. Jest jednak bardzo aktualna. Dotyczy problemu islamizacji Europy. Proces ten w powieści odbywa się bez dżihadystów. We Francji po zwycięstwie nad Marie Le Pen muzułmańskiego lidera Ben Abbeza zawiązuje się koalicja. Bractwo Muzułmańskie oddaje socjalistom i centroprawicy część resortów. Sobie pozostawia Ministerstwo Edukacji. Rektorem Sorbony zostaje muzułmański konwertyta. Wygrywa on również wybory prezydenckie we Francji w 2022 roku. Francois – wykładowca Sorbony musi wybierać między przejściem na islam, a odejściem z uczelni. Duchowa pustka, w jakiej upływa mu życie, popycha go w stronę islamu. Nie dowiadujemy się z powieści, czy stanie się jego wyznawcą.
Autor ukazuje przyczynę uległości wobec islamu. Współczesny świat nie oferuje człowiekowi nic poza monotonną konsumpcją. Religia jest więc kolejnym towarem, który wypełnia mu duchową pustkę.
Książka pesymistyczna i prorocza.

IMG 1627

IMG 1629

Tematem dyskusji na spotkaniu Dyskusyjnego Klubu książki w dniu 26 kwietnia 2017 roku były książki : "Ślady" Jakuba Małeckiego i "Mężczyzna, który tańczył tango" Arturo Perez-Reverte.
"Ślady"- to dziewiętnaście opowiadań pozornie niezwiązanych ze sobą. Łączą  je jednak występujące w nich postacie, których losy nieustannie się splatają.
Autor w oryginalnej i specyficznej formie opowiada o sprawach niewygodnych i bolesnych – śmierci i przemijaniu. Bohaterowie krótkich opowiadań, to zwykli ludzie zmagający się ze zwykłym życiem i poddający się bezwiednie jego nurtowi. Zostawiają ślady, które są dowodem na ich istnienie.
Małecki uświadamia nam, że życie mimo wieli  ułomności i ograniczoności jest piękne. Sugeruje, że ten ograniczony czas warto wykorzystać maksymalnie, niczego nie odkładając na później.

Zupełnie inny klimat i styl prezentuje książka "Mężczyzna, który tańczył tango". Powieść ma wiele wątków- miłosny, obyczajowy, przygodowy, szpiegowski. Poznajemy Hiszpanię pogrążoną w wojnie domowej oraz włochy u progu II wojny światowej, działania radzieckiego KGB. W fabułę wpleciona jest też „ historia tanga”. Barwnie i szczegółowe opisane przez autora rozgrywki szachowe dostarczają czytelnikowi wiele emocji.
Tytułowy Max Costa, wspaniały fordanser, a przy tym oszust i złodziej, uwodzi piękną Mechę -żonę hiszpańskiego kompozytora. Krótki romans odbije się na ich późniejszym życiu. Choć nie mieli się spotkać, los ich zetknął na przestrzeni trzydziestu lat jeszcze dwa razy na krótko. Każde z tych spotkań to odsłona ich burzliwego i namiętnego związku.

obraz 005

obraz 006

Dyskusyjne Kluby Książki
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury, uzyskanych z dopłat ustanowionych w grach objętych monopolem państwa, zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych
Ta strona używa plików Cookies. Dowiedz się więcej o celu ich używania i możliwości zmiany ustawień Cookies w przeglądarce. Czytaj więcej... Zamknij